کائولن

کائولن چیست؟

کائولن از نظر صنعتی به رس هایی که دارای مقدار قابل توجهی کائولینیت باشند اطلاق می گردد.

از نظر کانی شناسی جز گروهی از کانی های سیلیکات های آلومینیوم هیدراته است و شامل کائولینیت، دیکیت، ناکریت، هالویزیت، متاهالویزیت و خاک نسوز می باشد.

کائولینیت ماده ای است که در حالت خالص به رنگ سفید و یا خاکستری متمایل به زرد و به صورت خاک رس بسیار نرم و ظریفی است که در اثر فشردن بین انگشتان خرد و پودر می شود.

به آسانی در آب پراکنده می شود و نفوذ ناپذیر است و در حالت خشک مقدار زیادی آب از دست می دهد اما منبسط نمی شود. خمیر آن با آب شکل پذیر است و با پختن شکل و رنگ آن تغییر نمی کند. هنگام پخت به شدت منقبض می شود و رفتار آن با تغییر دما بسیار قابل توجه است. چسبندگی یکی دیگر از خواص مهم فیزیکی است زیرا این ویژگی با درجه خلوص آن نسبت مستقیم دارد. یعنی هر چه درجه و میزان چسبندگی در کائولن بیشتر باشد به همان نسبت درجه خلوص آن نیز افزایش می یابد.

بهترین آن ها نیز ناخالصی دارند و باید با تغلیظ کردن، قلیایی های آن را به کمتر از ۱/۵ درصد رساند. وجود ترکیبات آهن دار و سنگ های ولکانیک آندزیتی و بازالتی و فلدسپات های دگرگون شده باعث کاهش کیفیت کائولن می شود. سولفات کلسیم (گچ) نیز از ناخالصی های کائولن محسوب می شود و باعث می شود نقطه ذوب آن کاهش یابد. نقطه گداز بالا، ظرفیت کم آب و پایداری در برابر دمای بالا سبب می شود تا کائولن  ماده ای مهم در بین خاک های رس نسوز به شمار آید.